"DUDUN! tama na iyang laro kakain na!" iyan ang kadalasang sigaw ng aking ina sa kalagitnaan ng aking paglalaro kung saan malapi na ko sa climax ng aking ligaya. Ops!iba yata iniisip mo? o dahil pangit lang yata pakinggan ang pagkakasabi ko ng aking panimula. Mahilig ako maglaro ng maliliit na tau_tauhan noong bata kaya bawat laro ko e ginagawan ko nang istorya ang bawat tauha...syempre, sa bawat istorya, may simula, "climax" at wakas.

Ipinanganak ako sa isang maliit na bayan apat na oras ang layo sa maynila. Pangalawa sa apat na magkakapatid, ang nanay ko'y nagtratrabaho sa aming maliit na parmasya habang may ari naman ng isang construction firm ang aking ama. Masarap mamuhay sa probinsya, malinis ang hangin, sariwa ang mga gulay at prutas at ang mga bata ay malayang nakapaglalaro ng walang takot na may masamang pwedeng mangyari sa kanila. Sa isang maliit na paupahan likod ng aming parmasya kami noon nakatira. Isang malaking silid kung saan nandoon na ang salas at tulugan sa iisang lugar, "studio type" type" ika nga nila Maaga kinasal ang aking mga magulang kaya wala pa kaming sariling lupa at bahay noon, sabi nga ng aking ama "magiipon muna tayo mga anak saka tayo bibili ng ating sariling bahay".

Sa loob ng pitong taon, limang beses nagdalang tao ang nanay ko, ang sumunod sa akin na kapatid ko yumaon at nakunan naman siya pagkatapos noon. Nagtatanong ka siguro ngayon bakit sinabi kong apat kaming magkakapatid e nawala naman yung dalawa. Nag-adopt kasi ang aking mga magulang noong ako'y na sa highschool na kaya apat na uli kami magkakapatid. Ayaw ko naman sabihin na "nag-ampon" kami dahil masyado naman yata brutal yung salitang yun para sa aking kapatid kaya "nag-adopt" na lang para mas-sosi.

Lumipas ang mga taon at marami na rin akong napagdaanan at ang aking pamilya. Minsan masaklap ang buhay at sa mga di sinasadyang pagkakataon nakukuha ko pa rin ngumiti---